Chapter 1. Wyobraź sobie to, o czym piszę.

Pamiętnik, dziennik, myśli, książka? Sam nie wiem czego chcę. Na pewno będzie to coś, co będzie przypominało mi o czwórce przyjaciół, z którymi jestem zmuszony żyć.  Z którymi spędzam każdą chwilę i którzy wiedzą o mnie dosłownie wszystko. Choć mam nadzieję, że niektóre szczegóły mojego życia nadal są ukryte głęboko w moim umyśle, to niczego nie jestem pewien. Wciąż mam nadzieję, na lepsze jutro. 

Jestem Louis Tomlinson. Yup, ten  z One Direction. Gdybym nie dodał, do jakiego zespołu należę, prawdopodobnie nikt by mnie nie kojarzył. A już na pewno na samym początku naszego istnienia. 

Powiedział bym coś o sobie, ale prawdopodobnie nie będzie mi to potrzebne ani teraz, ani później. Chyba, że ktoś to znalazł i wgłębia się w moje myśli. Jeśli już tak się stało, to proszę, pamiętaj, że niektóre rzeczy piszę pod pływem chwili, może wcale tak nie myślę. Więc nie jestem aż takim zepsutym chłopakiem, jak się wydaje. Postaw się na moim miejscu. Poczuj to i bądź dobrej myśli.

Mam nadzieję, że ta banda jełopów nie wyżarła do końca mojego mózgu i te bazgroły, zamieszczone tutaj będą miały jakiś sens, Dla przyszłości narodu.

30 maj 2010.

Tytuł? Nie ma.  Jest to wspomnienie. O Harrym. O moim Harrym, który prawdopodobnie głęboko chrapie w pokoju obok. Nie pójdę tam, bo nie chcę go obudzić. 

Pisząc to, siedzę sam, na moim łóżku. Ręką podpieram głowę, jest dosyć późno.  Słucham  The Fray – Look after you. 

Obok mnie mam kawę. Co ja bym bez niej zrobił? 

Wyobraź sobie to, o czym piszę.  

Kamera, akcja!

Huk. ŁUBUDUBU. Zerwałem się z łóżka i popędziłem do  sugerowanego miejsca wypadku, tzn. wybiegłem z pokoju. Stanąłem jak wryty i zatkałem sobie usta dłońmi, by nie krzyknąć. Harry leżał bezwładnie przy schodach, z głową  na pierwszym stopniu.  Trzasnęły drzwi. Liam również wyszedł zobaczyć co się dzieje.

Otworzył szeroko oczy i wpatrywał się we mnie. – No co tak stoisz? Chodź, pomożemy mu! – krzyknął i zbiegł na dół. Ja tuż za nim. Stanąłem przy Harrym i delikatnie podniosłem. Czułem zapach mocnego alkoholu, smród papierosów i jeszcze jakąś inną, nieznaną mi substancję.

Wypuściłem głośno powietrze. - Ty matole… Nie umiesz pić to nie sięgaj po kieliszek! I co my z tobą zrobimy…? NIE RZYGAJ! – fuknąłem, widząc jak pochyla się w moich ramionach. Złapałem go za ramię, Liam za drugie i spróbowaliśmy go choć trochę przenieść. Był stanowczo za ciężki, a fakt, że się zatacza wcale nam nie pomagał. Zacisnąłem mocniej dłonie.

- Nie… Louis… Chcę mojego Boo… Ugfpp… - jąkał mi do ucha. Kretyn. Dowlekliśmy się pod  zamknięte drzwi jego pokoju.

- Otworzę, trzymaj go, Liam… - delikatnie  oddałem bezwładne jeszcze ciało Harrego w ręce przyjaciela. Odwróciłem się od nich chcąc otworzyć drzwi i usłyszałem huk. Spojrzałem w tamtą stronę.

- Miałeś go trzymać! – krzyknąłem. Harry leżał rozkraczony na podłodze, z głową przyciśniętą do parkietu. -Ja.. Sorki –  Liam uśmiechnął się przepraszająco. Jak zwykle muszę radzić sobie sam. Otworzyłem drzwi, złapałem pijaka z całej siły i  powoli niosłem z tamtą stronę. Przechodząc przez drzwi… Łup.  Usłyszałem głośny śmiech mojego trzeźwego kompana.

- Auaaa… - jęknął mi Hazza. Przypadkiem  uderzył głową we framugę. Sam uśmiechnąłem się szeroko.

- Bardzo dobrze ci. Nie musiałeś tyle pić – stwierdziłem i położyłem go na łóżku, przykrywając szczelnie kołdrą.  Zauważyłem, że Liam poszedł już do siebie.  No cóż, bardzo dobrze go rozumiem, sam byłem dosyć zmęczony,

- Lou… - szepnął lokaty, łapiąc mnie za rękę. -  Przepraszam… Nie powinienem pić bez ciebie…

Uniosłem dłoń uciszając go, mimo, iż myśl o tym, że pląta mu się język, była urocza. Nawet jak na mój gust. -Nie masz mnie za co przepraszać, a teraz grzecznie do spania – Chociaż wewnątrz  kipiałem ze zirytowania, zacząłem  mu współczuć. Ten chłopak zawsze musiał sobie coś zrobić, cokolwiek by to było. Nie chciałem, żeby on, czy ktokolwiek inny, był w takim stanie, więc musiałem zacząć zachowywać się, jakby wszystko było w najlepszym porządku. Skierowałem  się do wyjścia, gdy usłyszałem jego głośne sapnięcie.

- A nie mógłbyś ze mną zostać? Proszę… Głowa mi pęka – złapał się za czoło i kojąco masował swoje skronie. Jego włosy były okropną szopą, sam był wrakiem żywego człowieka. Jako dobry przyjaciel powinienem zostać. Co jak będzie chciał iść do łazienki i zataczając się wywróci na schodach? Ale właściwie… To duży chłopiec. Nie raz był już w takiej sytuacji.

- Nie poradzisz sobie sam? – zapytałem, trochę ciut za ostro, ale nie mogłem nic na to poradzić, była któraś tam w nocy, a ja zostałem przed tego głąba wybudzony.  Dostrzegłem w jego oczach lekkie wahanie, gdy powoli pokręcił głową. – Nie… - szepnął. – Chcę, byś tu był.

Zdziwiłem się.  Oczywiście, byliśmy ze sobą bardzo blisko, coś więcej jak przyjaciele mógłbym powiedzieć. Fani nazywają nas czasem Larry Stylinson, to takie słodkie. Chociaż z jednej strony przeraża mnie to, że niektórzy naprawdę myślą, że jesteśmy razem, to jednak jakaś cząstka mnie wcale nie chce tego zmieniać. I nie, wcale nie przyznaję się do tego, że jestem gejem. Nic takiego nie powiedziałem. Po prostu uwielbiam Harrego, każdą cząstką mojego ciała i nie chcę, by cokolwiek się zmieniło.  Tak samo, jak każdego innego członka zespołu i współpracowników. Także Simona kocham ,i fanów. Właściwie to mam duże serce. I kocham wszystko po trochu, na swój sposób. Taki już mój styl bycia, lekki romantyk.  Potrzebowałem czuć, że jestem komuś potrzebny.  I przydatny.

- Yeah – wymamrotałem, zajmując miejsce na kanapie. Następnie położyłem się na niej, zabierając ze stolika notes wraz z długopisem. Przełknąłem ciężko ślinę, gdy Harry podszedł i również przycupnął,  kładąc na niej nogi i opierając głowę na swojej dłoni.  Rzucił mi spojrzenie, pełne wdzięczności i zamknął swoje powieki. Po chwili usłyszałem jego rytmiczny oddech. Zasnął. 

Przykryłem go kocem, a sam wziąłem sobie z jego małego składziku Red Bulla. Czułem, że znów naszła mnie wena, musiałem to dobrze wykorzystać. Wpatrywałem się w czystą kartkę papieru i stukałem długopisem o swoje kolana.  Myślałem o tym, jak zacząć piosenkę. Ale za cholerę nie mogłem nic wymyśleć.  Za to miałem coraz lepszy humor, mimo bezsenności. Przypominały mi się śmieszne teksty chłopców, które zawsze razem powtarzaliśmy i za każdym razem wybuchaliśmy śmiechem. Zwykle takie momenty przypominają mi się w kościele, jeżeli już do niego pójdę z rodziną. Wtedy co jakiś czas się do siebie uśmiecham, lub nawet cicho śmieję. Ludzie się patrzą, oczywiście, jak na psychicznego idiotę. Nie myślą, że jestem po prostu zadowolony z życia.  To tak jak nasze wybryki w innych miastach, gdzie mamy pewność, że nie doszły tutaj o nas jakiekolwiek informacje.

- I tak nas nikt nie zna – mówi  któryś z nas.  Jedno zdanie, które powoduje, że jesteśmy śmielsi niż kiedykolwiek. 

Mimo, że czasem nie było najlepiej, to kochałem ich całym sercem.  Popatrzyłem na spokojnego jak nigdy dotąd Harrego. Mimo, że wyglądał co najmniej jak bezdomny to i tak było to w jakiś sposób urocze. 

Kiedy twoje usta dotykają moich

Wiem, że jest to czas naszej miłości. 

Był moją podporą. A może ja dla niego? Wiem tyle, że jesteśmy dosyć dobrani, choć tak różni. Przesunąłem się odrobinę w jego stronę. Westchnął przez sen. 

Twój dotyk, spojrzenie, może taniec

Czy poświęcisz go mnie?

Daj się ponieść chwili, daj mi nadzieję

Zostańmy w raju 

Jego klatka piersiowa podnosiła się i powoli opadała. To takie nieznaczne, a mimo to dostrzegalne.  

Nie zapominaj, jesteś ze mną

Pozbądź się myśli

Całuj

Całuj

Pokaż, że pragniesz

Dlaczego ten Red Bull nic nie daje? Czułem się coraz bardziej śpiący. Zmarszczyłem brwi. To nie było częścią mojego planu. W zasadzie było to dokładne przeciwieństwem tego, co chciałem osiągnąć. Nie wiem, jak długo wytrzymam, a wcale nie chciałem zasypiać. Ogarnęła mnie jakaś dobra atmosfera.   Skrzywiłem się lekko i spojrzałem w dół na papier, który trzymałem w dłoniach. W końcu zacząłem odkrywać swoje uczucia .

Pisanie piosenek było dla mnie bardzo proste, ale, szczerze mówiąc, nigdy wcześniej nie napisałem piosenki o sobie. Kiedy tworzyłem je wraz z chłopcami, dotyczyły one głównie tematów, z którymi mieli do czynienia inni ludzie, niekoniecznie my sami.

Odchylam głowę do tyłu. Zamykam oczy. Chce otworzyć je z powrotem i stać się kim innym. To jak nowe narodzenie, dodatkowy kupon na loterię. Moja własna podróż między wymiarowa do sąsiedniego wszechświata. Nie mieć żadnej przeszłości a ogromną przyszłość.

Nie dam już dłużej rady. Nie było też sensu próbować z tym walczyć. Poczułem, jak moje palce rozluźniają się, długopis wypada. Osunąłem się,  przytulając się do boku Harrego. Miłych snów.